Schoolbezoeken....Mae Moh....

Het heeft even geduurd, maar.............het is er dan toch van gekomen.
Afgelopen maandag, nadat ik de vorige weken er nog eens met een paar coll. over gesproken had, vertelde Latri, verantwoordelijk voor de schoolbezoeken, dat ik vanaf dinsdag op pad zou gaan.
Zij gaf mij een schema voor de maand augustus. Ik ga maandag, dinsdag en woensdag scholen bezoeken met 3 verschillende coll.
Dat betekent ook dat ik "brommertraining" krijg, want we gaan op de motor.
Dinsdag en woensdag 4 scholen bezocht. Een er van kende ik al, want dat is de school waar ook de klas met autistische kinderen in zit.
Het was echt harstikke leuk! Ik had een aantal vragen opgesteld, die ik met de leerkrachten wilde doornemen. Nou, dat was al spannend op zich, want de coll. die meegaan, spreken zo goed als geen Engels, en de leerkrachten ook niet. .
Ik snapte niet alle antwoorden, en dat is weer een les om de vragen iets aan te passen. Maar het was toch eigenlijk wel prachtig om te horen, hoe we ons er redelijk uit redden.
En... elke keer hartelijk ontvangen. Daarbij speelt ook wel dat mijn coll. mij op een prettige manier voorstelden.
In een zeer korte tijd maak je dan verschillende dingen mee.
Een voorbeeld; bij het allereerste bezoek, in de hoogste groep, dat is hier klas 6, had ik een gesprek met de leerkracht.
Nadat dat afgelopen was, nog een korte observatie, en toen vroeg de juf of ik een les Engels wilde geven.
Natuurlijk! En dat was toch leuk! Ik kon mooi inspelen op een aantal woorden, die op het bord stonden.
Ik ben nu een boek van TH. Thijssen, "De gelukkige klas" aan het lezen. Dat hadden Ton en Plony mij gegeven.
Toen ik daar voor de klas stond, moest ik daar aan denken, omdat de manier van lesgeven overeenkomt met wat er in het boek beschreven staat.
Alles klassikaal en allen tegelijk het woord of zin nazeggen. Maar de kinderen genoten er van, en ik ook! Wat was dat leuk om te doen!
Natuurllijk vraag ik ook hoe ze heten; dan gaat dat kind staan en zegt zijn naam.
Er heerst een prima sfeer in die groep.

De scholen waar ik nu geweest ben, hebben weining kinderen, maar staan op een groot gebied. Wat een ruimte hebben de kinderen hier!
In het begin is het even de kat uit de boom kijken, want ja een farang, die je school bezoekt, maak je niet elke dag mee!
Maar als de schroom verdwenen is, zijn ze heel benieuwd naar wat je komt doen!
Woensdag was ik met een andere coll. tussen de middag op een school. Krijgen we een lunch aangeboden! En op die school hebben ze 200 kinderen, waarvan er 20 "speciaal zijn." Er is dan ook een aparte ruimte waar men met de kinderen kan werken!
Daar wil ik in ieder geval nog eens terug (al is het voor de lunch) om over alle kinderen afzonderlijk te spreken. Dat lukte vandaag echt niet!
En...... van harte uitgenodigd!

Vanaf afgelopen vrijdag staat Tak in het teken van de sport. Daarover volgende week meer, want deze hele week wordt er gesport, en wil ik ook gaan kijken.

Maar vrijdag was een soort opening, en dan is de markt uitgebreider dan gewoonlijk, er zijn natuurlijk veel meer mensen, en er heerst een prettige sfeer.
Rond 18.00 uur vrijdag belde een van mijn coll.op en vroeg of ik zin had om met een aantal coll. naar de markt te gaan om daar iets te drinken en te eten.
Daar had ik wel zin in, dus 19.00 uur afgesproken. En zo kon het gebeuren dat ik daar met 6 vrouwelijke coll. aan tafel zat.(ze zeiden al, "Wim het is net of jij de ster bent met zoveel vrouwen"). Grote pullen bier op tafel en veel eten. Zij bestelden elke keer kleine porties, maar bij elkaar was het heel wat! Hartstikke gezellig!
Daarna nog wat over de markt gelopen, die sloot veel later dan normaal. Met een van de mensen, die daar ook verkoopt een heel leuk gesprek, en dat ging me goed af (bier?). En dit keer was het een man!

Zaterdag met de bus naar Lampang. Dat is een andere provincie, en de “hoofdstad” heet ook Lampang. Niet ver van die plaats werd in Mae Moh een halve marathon georganiseerd.
En aangezien dat niet ver van Tak is, slechts 180 km, kan ik wel spreken over een thuiswedstrijd!
Toen ik in Lampang aankwam, even zoeken naar de minibus naar Mae Moh.
Die kon ik niet zo snel vinden, en toen ik dat aan een aantal Song Tauw chauffeurs vroeg, wilden zij mij er wel heen brengen; 500 baht!!
Ik zei dat dat niet door ging, en direct ging de prijs naar 300 baht.
Ook dat was veel te hoog, want ik wist van een van mijn coll, die uit Lampang komt, dat het ongeveer 40 baht is met de minibus.
Toen wees een van hen mij de weg waar een busstation was met veel minibussen en ook naar Mae Moh.Dat was toch aardig verder weg, dan ik begrepen had, dus maar even aan iemand vragen. Die wist het wel, en wilde mij er wel even heen brengen.( Dus zo kan het ook).
Met de minibus naar Mae Moh, en inderdaad 40 baht( en dat rijmt ook nog eens).
In die bus zat al een Amerikaan, woont en werkt in Bangkok, en is ook onderwijzer.
Hij ging de halve marathon lopen.
Hij was echt helemaal in de ban van tijden en schema's. Hoevaak hij wel niet vertelde wat hij de laatste week aan training had gedaan, en misschien wel te hard getraind had voor deze wedstrijd, ik weet het niet. Ook een aantal wedstrijden, die hij goed gelopen had, werden er nog eens bij gehaald. En ik...ach ik zei "ik zie wel hoe het gaat".
Wij hadden ons onderkomen in een school, bij de start/finish. Dat was op zich heel comfortabel, maar het slapen op de vloer met enkel een heel dun matrasje, beviel mij minder. Ik dacht, als ik 5 uur op sta,is vroeg genoeg, ware het niet dat de drumband al voor 4 uur nog even alles ging repeteren voor de opening van deze wedstrijd!
Ik stond ook aardig vermoeid op, maar dat hoort allemaal bij dit avontuur.
Voor wij echter gingen slapen, pakte mijn vriend een krijtje en schreef in een rap tempo een aantal schema's op het bord. Daarna koos hij er een uit, en volgens dat schema wilde hij dan gaan lopen.Ik moest er wel om lachen.
Zaterdag was er de gelegenheid om met een toer mee te gaan. Een aantal studenten van de school,gaven informatie over de omgeving. We zijn onder andere bij een mijn geweest. Het was jammer dat het de langste tijd regende, maar die meiden deden het hartstikke leuk.
Om bij die mijn te komen, reden we ook over het parcours. Het was een heen en weer parcours; en op een paar 100 meter na absoluut niet vlak. Ik dacht nog;" daar gaan de schema's".
De sfeer rond deze wedstrijd is heel ontspannen en gezellig. Zaterdag is er de hele dag mogeljkheid om in te schrijven, en er is een uitgebreide markt; eten, drinken en van alles, onder andere op sportgebied, te koop.
's Avonds nog een paar optredens. En heel veel vriendelijk mensen ontmoet, dus ook regelmatig even het Thai kunnen oefenen!
Vanmorgen al vroeg veel mensen op de been. En dat zou de hele dag nog doorgaan! Eigenlijk 2 dagen extra markt in het dorp, want Mae Moh is niet groot.
Er is ook een 10 km., en een 5 km. wedstrijd. En wat opviel was dat er heel veel kinderen aan die wedstrijden meededen. Zaterag sprak ik nog met een van de leerkrachten en hij vertelde mij dat hij met 12 kinderen hier was.
En zelf: ik heb eigenlijk wel lekker gelopen. Redelijk vlot gestart, daar wel iets op in moeten leveren, maar kon toch ondanks alle heuvels een regelmatig tempo handhaven. Elke 2 km. was er een verzorgingspost, prima dus!
En het bleef droog!
Uiteindeljk na 1.31 uur weer binnen.
Goed voor een 4e plek in mijn leeftijdsklasse, en een beker( niet gekocht Edwin!)
De terugreis verliep zeer voorspoedig, kon in Lampang direct op de bus naar Tak stappen en daarom hebben jullie dit bericht nu al!!!!

Volgende week meer sport ( hoop ik).
Blijf genieten!

Wim