plotseling.....

Donderdagmorgen was ik aan het werk in de klas met de autitische kinderen. Rond 11 uur belde de directrice naar een van mijn collega's, ik heb mijn telefoon tijdens werktijden nooit aan, dat ik met haar en 3 andere collega's naar Mae Sot district zou gaan. Ik moest thuis spullen gaan halen, want we zouden overnachten in de buurt. Waar we precies naar toe gingen, waarom en wat te doen, dat was mij niet duidelijk. Ik naar huis wat zaken geregeld, en terug naar het SEC. Bleek later dat we pas tegen half 3 vertrokken, want eerst moest er door de directrice nog het een en ander op het SEC geregeld worden.
Na een kort bezoek aan een kantoor in Mae Sot, reden we naar Kha Song Yang, een plaats ongeveer 70 km. ten noorden van Mae Sot.
Onderweg werd mij duideljk dat we de volgende dag naar een vluchtelingen kamp zouden gaan. Langs de Thai-Myanmar grens zijn er een aantal, waar veel vluchtelingen uit Myanmar al vele jaren leven. In deze kampen zijn in de loop van de tijd allerlei voorzieningen gekomen, opgezet door de mensen zelf.Het is zeer lastig de kampen zo maar in te komen, voor mij bijv. moesten heel wat papieren ingevuld worden.
De reden was dat er in kamp Maela een nieuw informatie centrum voor gehandicapten geopend zou worden. En het SEC was daarbij uitgenodigd, om met een soort stand, ouders te laten zien wat er mogelijk is voor gehandicapte kinderen. In een gesprek met iemand van "Handicap International", een organisatie die nauw betrokken is bij dit project, werd mij duidelijk, dat er nog veel onwetendheid is onder de mensen als het gaat over gehandicapten. Met dit centrum hopen zij de gemeenschap meer informatie te geven, om zo meer begrip te kweken voor mensen met een handicap, en aan te geven dat er veel mogelijk is voor die doelgroep. Ook UNHCR en de EU sponsoren dit project. Als het gaat draaien, willen ze het ook in andere kampen gaan opzetten. Later had ik nog een gesprek met de directeur van Handicap International, een Fransman, die mij vroeg hoe ouders van gehandicapte kinderen reageren op de handicap van hun kind. Ik zei hem dat ik vond dat de ouders,die het SEC bezoeken daar in mijn ogen heel open in zijn. Hij wilde graag eens komen kijken!
Hoewel we maar een klein stukje het kamp in gingen, het centrum ligt vlak aan de weg, was dat wel heel indrukwekkend.Zoveel huizen en mensen op een klein stukje grondgebied.Toen er ook werd aangekondigd, dat er voor de kinderen de mogelijkheid was om te komen spelen, kwamen in een mum van tijd overal en nergens kinderen vandaan. Ze genoten vam alle spullen, die wij mee genomen hadden; puzzels, consructiemateriaal, kleurplaten, rijgsnoeren, enz.Ook werden er wat groepsspelletjes gedaan. Een andere organisatie die veel voor kinderen doet is "Right to play". Ik sprak nog even een Nederlandse, die voor ongeveer anderhalf jaar daar zou werken.
Tijdens het officiele gedeelte veel sprekers, van verschillende organisaties, en een aantal ouders, die vertelden over hun positieve ervaringen in de opvang van hun kinderen.
Na afloop konden we het centum bezoeken, en daar werd door een aantal blinde mensen traditionele thaise massage gegeven. Aan mij werd gevraagd of ik dat ook wilde proberen. Dat wilde ik wel. Het is even wennen, want soms wordt er flink druk gezet, maar het was een prima ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar.
Na afloop weer terug naar Tak.

Vandaag zou ik Rose ontmoeten. Zij heeft gelijk met mij de in country training gedaan en werkt in Mae Sariang. Zij belde mij vorige week op om elkaar in Mae Sot te ontmoeten, want zij zou 2 weken in de vluchtelingen kampen werken, en het weekend in Mae Sot verblijven. Ik dacht een mooie gelegenheid om haar ervaringen te horen. Maar helaas belde zij mij gisteren op dat het niet door kon gaan omdat zij het weekend ook in het kamp zou blijven. Ik hoor het later wel van haar!

Iedereen veel oranje plezier, want hoewel ik zelf niet kijk, veel te laat, word ik wel op de hoogte gehouden.

Wim

Geen nieuwe foto's deze week!