Tak--Khon Kaen -- Nong Khai-- Udon Thani--K K -Tak

Tak--Khon Kaen--Nong Khai--Udon Thani--Khon Kaen--Tak

Even een weekje er tussenuit.
Zaterdag 3 mei vertrok ik met de bus van Tak naar Khon Kaen. Het plan was om van daaruit direct door te reizen naar Udon Thani, maar plannen zijn er om gewijzigd te worden. En dat zal ik de loop van de week vaker gebeuren.
De reis op zich verliep redelijk voorspoedig, behalve dan dat de airco in de bus uitviel en het dan wel erg warm wordt.
Ook de reistijd viel een beetje tegen; 8 en een half uur. Sommige delen van de tocht gingen door bergachtig gebied en dat is prachtig, echter de bus gaat dan wel erg langzaam. Later dan verwacht kwam ik aan en inmiddels had ik mijn plan al bijgesteld. Ik was best moe, en het leek me geen goed idee om nu nog door te reizen. Dus de andere plattegrond uit de tas en bekijken waar het hotel was waar ik naar toe wilde. Dat bleek redelijk in de buurt van het busstation. Als je de bus uitstapt,komen re direct veel mensen op je af met de vraag waar je naar toe gaat en dat je maar een Tuk Tuk moet nemen, want het is altijd ver. Zo kwam er ook een jongen naar mij toe met dezelfde vraag. Ik zei de naam van het hotel, en hij verwees mij naar een bus. Ik dacht nog, zo ver is het toch niet, maar goed als die voor het hotel stopt is dat ook prima. De bus vertrok en al spoedig kreeg ik in de gaten dat hij de stad uit ging. Ik nog eens de plattegrond er bij, en maakte aan degene, die de kaartjes verkocht duidelijk, dat het volgens mij niet goed ging. Toen werd het haar ook duidelijk dat ik naar de plaats ging met de zelfde naam als het hotel. Veel gelach in de bus, want het is altijd leuk als een farang de verkeerde kant op gaat! Ik had inmiddels al betaald, de bus stopte bij de eerste halte en ik kreeg het grootste deel van mijn geld terug. Echter, het was verschrikkelijk gaan regenen, en daar stond ik dan in de stromende regen, te wachten op vervoer terug naar de stad. Ik had gelukkig wel een regenjack, en dat beschermde genoeg. Na ongeveer 5 minuten kwam er een Song Tauw, en daarmee ging ik terug naar het busstation. En inderdaad nog geen 5 minuten later was ik in het hotel.
De volgende dag was het weer droog. Ik had het plan om een museum over de historie van Khon Kaen te gaan bezoeken, dat zou volgens informatie maandag gesloten zijn, maar het was zondag dus ik zat goed dacht ik. Verder wat info inwinnen over vertrektijden naar de andere plaatsen. Daarna nog naar een meer om daar heerlijk te zitten en te lezen.
Echter het museum was gesloten, jammer, dus andere plannen. Ik had ook gezien dat er een groot sportcomplex was. Besloten dat te gaan bezichtigen. Het was inderdaad een groot complex met verschillende zalen en velden, maar het onderhoud heeft wel wat meer aandacht nodig.
Bij het busstation een aardige man gesproken, die me naast de info over de vertrektijden ook nog aangaf dat de benzine en rijst wel erg duur zijn geworden.
Omdat er ook een mogelijkheid is om met de trein naar Nong Khai te gaan, want ik had inmiddels besloten die plaats eerst te bezoeken, wilde ik ook daar wat info over inwinnen. De reistijd is ongeveer hetzelfde 2,5 uur. Maar voor een treinkaartje betaalde ik slechts 35 baat (enkeltje!).En aangezien er in Tak geen trein komt, wilde ik die ervaring ook wel eens hebben.
Er gaan niet veel treinen op een dag, dus zaak op tijd te zijn. De trein was erg armmoedig. Veel is stuk, de airco doet het niet goed, dus bij een raam zitten is dan wel prettig, en hij stopt bij veel kleine plaatsen( een soort bus, maar dan op rails) Verder is het er wel gezellig; er wordt van alles verkocht, en die mensen komen regelmatig even langs.
Op het station hetzelfde tafereel als bij het busstation. Veel Tuk Tuk, en deze keer liet ik mij wel overhalen om mee te gaan, na eerst iets van de prijs te hebben afgehaald.
Het guesthouse waar ik verbleef stond op een schitterende plek, vlak langs de Mekong rivier. Daar heb ik dan ook regelmatig even gezeten.
Sinds een aantal jaren is er een brug tussen Laos en Thailand. Die wilde ik wel bekijken. Na een aardige wandeling, bleek het niet mogelijk om als wandelaar dicht bij de brug te komen. Ruim voor de opgang was al een controlepost. Jammer!
Zijn zowel Khon Kaen en Udon Thani steden die in de tijd van de Vietnamese oorlog een impuls hebben gekregen via de daar gelegerde Amerikanen, wat nog terug te zien is volgens mij aan de brede rechte wegen, zo kreeg Nong Khai haar impuls na het openen van de brug. Er verblijven nu veel Europeanen (vooral Engelsen), van jongere leeftijd ( sommige werken daar) en van wat oudere leeftijd, die daar hun pensioen en eventueel ander vermogen opmaken.
Dat heeft tot gevolg dat er ook voor een wat kleinere plaats redelijk wat bars zijn.
Die avond ook maar een biertje gaan drinken in een bar vlak bij het guesthouse.
Daar kwam ik in gesprek met “Kom”, die daar werkte. Zij vroeg wat mijn plannen waren. Toen ik zei dat ik morgen weer verder wilde gaan, nodigde zij me uit om het een en ander van de omgeving te laten zien, als ik de dag daarna zou vertrekken. Dat aanbod wilde ik niet afslaan, dus het plan weer een beetje aangepast.
De volgende dag stipt 12 uur volgens afspraak was zij op de afgesproken plaats. En wat de tijd betreft heb ik dat wel eens anders meegemaakt in de afgelopen maanden. Eerst naar “Sala Kauw Kao”geweest. Dit is een plaats met veel grote sculpturen herinnerend aan het locale geloof en Boeddhisme. Het was er ook prachtig, met gigantische sculpturen. Vele sculpturen vertellen een verhaal, wat uit de beelden een beetje op te maken valt.
Ook wordt er uiteraard altijd naar een “Wat” gegaan. Deze, die we bezochten was ook prachtig. En net zo plotseling als afspraken gemaakt worden, zo plotseling eindigen ze ook. Want dan zijn er nog de dagelijkse verplichtingen, en weer aan het werk.
Toen ik later die middag weer bij het guesthouse aankwam, sprak een Duitse man mij aan. Hij maakte een opmerking over mijn T shirt( in dit geval 100 km Firenze- Faenza 2004). Toen overschakelen naar het Duits!! Van alles ging door mijn kop; Engels, Nederlands, Thai, Duits. Met het gevolg dat het wel leek of ik alle Duits vergeten was. Gelukkig sprak hij heel goed Engels ( bleek later een psycholoog te zijn, die ook Engels gestudeerd heeft). Na een minuut of 5 ging het wel beter in het Duits. We hadden een heel interessant gesprek over mijn werk hier in Thailand, zijn werk, verschillen in culturen, interesses.
Hij was op de fiets; vanuit Bangkok met de trein naar Udon Thani en vandaar fietsend verder. Hij wilde nog naar Laos, en verder in het noorden van Thailand verblijven. Ook een prachtige manier om je vakantie door te brengen, toch!
Woensdag met de bus naar Udon Thani. De bus komt daar in het noorden op het station aan. Dat was best een stukje van de stad; op de brommer naar het hotel. De prijs is nog hoger dan de busreis, je weet dat je getild wordt, maar toch wist ik iets van de prijs af te halen. Het voordel was wel dat ik voor het hotel werd afgezet.
In de middag wat door de stad gelopen , een Chinese tempel bezocht en even aan het daarbij gelegen meer gezeten. Op de kaart had ik gezien dat niet ver van het hotel ook een park was; Nong Prajak park. Prachtig park, veel rust , mooi meer.
Toen ik daar even zat werd ik aangesproken door een jongen, die zich voorstelde als Ken. Na een gesprekje nodigde hij mij uit om te komen eten en dan wilde hij mij voorstellen aan zijn zus. Nou, dat is prima, maar toen begon hij ook over trouwen en zo. Nou dat ging mij even te vlot, dus er vanaf gezien. Nog geen trouwerij dus.
Rond 17.00 uur ontstond er veel bedrijvigheid rond het meer. Fietsers, wandelaars, hardlopers, aerobics. Rond het meer bleek een ronde van 3,1 km. En daar werd door veel mensen gesport. Het gaf een gezellige sfeer; morgen ga ik ook een rondje wandelen, want hardlopen zat er deze week niet in.
Donderdag naar Ban Chiang. Daar zijn eigenlijk per ongeluk rond 1957 scherven gevonden, en dat bleek een vondst te zijn, die later heel belangrijk werd voor de Thaise archeologie. Voor die tijd wist de plaatselijke bevolking wel wat er in de grond zat, maar schonk daar geen aandacht aan. Wat later werd gevonden bleek uit een tijd te komen, waar nog niet eerder voorwerpen uit gevonden zijn.
Ik was op de terug weg, toen een Thai stel, zittend op een bankje, vroeg of ik ook iets van hen wilde eten. Tja, ….en dat wil ik meestal wel! Met het gevolg dat er weer een heel leuk gesprek volgde. Zij kwamen uit Udon Thani en als ik daar weer eens kwam moest ik hen zeker bellen ( dat kon, want we hadden telefoonnummers uitgewisseld).
Bij de uitgang vroeg een man mij, afgaande op mijn T shirt, wat ik die dag aan had, of ik uit Nieuw Zeeland kwam. Ik vertelde hem dat ik dat shirt ooit in Canada heb gekocht en over de Inuit bevolking gaat.
Ik was met de bus richting Ban Chiang gereden, er komt geen bus in de plaats zelf, en verder met een Tuk Tuk. Deze man zei dat hij mij ook weer terug zou brengen naar de plaats waar de bus stopt. Dat was prima. Nou , ik dacht die gaat wel weer terug, want we hebben een tijd afgesproken, maar nee hoor, toen ik naar een opgraving wilde, het was vroeger dan de afgesproken tijd, stond hij daar nog en bracht mij naar de desbetreffende plek.
Het is een interessante plek, zowel het museum als de opgraving, zeker als je die ontstaan geschiedenis in ogenschouw neemt.
“s Middags een rondje rond het meer. Heel gezellig en veel mensen!
Ook in Udon is een museum over de geschiedenis van het oostelijk deel van Thailand. Dat wilde ik vrijdag voor ik vertrok naar Khon Kaen gaan bezoeken.
Maar ook hier, helaas, gesloten!
Met de trein naar Khon Kaen, want de vorige keer was me wel goed bevallen. Nu in gesprek met een wat oudere man (72), die redelijk Engels sprak. Na een leuk gesprek zei hij dat werken en studeren goed is, rondreizen niet! En ik zei hem dat ik dat laatste juist ook zo leuk vind. Daar liet hij het maar bij.
De reden om weer naar Khon Kaen te gaan was, dat het de enige plaats in het oosten is, waar een rechtstreekse verbinding met Tak is.
Naar hetzelfde hotel, en omdat ik niet zoveel tijd had, maar wat rondgelopen over de markt, en dat is eigenlijk al een belevenis op zich; zoveel van het zelfde, lange rijen, en veel publiek.
Zo kwam ik bij een soort “Mall’ uit. Even naar binnen. Kwam bij een sportzaak, bekeek de, ja, natuurlijk, hardloopschoenen, toen een verkoopster zei dat ze in de aanbieding waren. Ik vertelde haar dat ik alleen even wilde kijken ( als goed Nederlander). Toen ze mijn T shirt zag vroeg ze of dat mijn gezin was. Ik had een T shirt met een foto van mij laatste klas. Ik heb haar uitgelegd hoe het zat , en weer had ik zo een leuk gesprek.
Dus om en gesprek te starten is het T shirt van groot belang!!!!!!

De bus naar Tak vertrok om 6.00 uur. Vroeg op en een lange reisdag voor de boeg. Weer 8,5 uur in de bus.
Het laatste deel van de reis, Sukhothai - Tak kwam er een Thaise naast mij zitten, die heel goed Engels sprak. Mijn laatste gesprek van deze reis was dan ook in het Engels.
Met openbaar vervoer reizen is prachtig, je moet alleen geen haast hebben. En omdat ik de taal een beetje spreek kom je vanzelf met mensen in contract.
Volgende week starten de scholen weer, zien wat voor contacten er dan weer zijn.
Nu nog even de fiets ophalen, en vragen aan Kaseem of die zich goed gedragen heeft deze week. Zo niet dan mag ie nooit meer uit logeren!
Een prettig pinksterweekend.
Wim