Tak...Loi Kratong

Zondag in record tempo, van de bus, naar Tak. De ontvangst was weer als altijd: hartelijk en gezellig om elkaar weer te zien. Ik kon weer bij Nooy en Tee overnachten, wat betekende dat ik daar ook veel mensen zou ontmoeten. En dat was ook zo. Nog voor het avondeten waren er diverse bekenden langs gekomen om even te zien hoe het met mij ging. Velen zouden in de komdende dagen ook aanschuiven voor het eten. Dat was al zo toen ik daar woonde, en het is zo gezellig dat weer mee te meken. Ik weet inmiddels wel van Nooy dat het niet alle dagen meer zo is. Ieder heeft haar/zijn werk en dan is de tijd er niet altijd. Dus wel zo gezellig dat men nu de tijd maakt. En niet alleen de tijd, ook nemen ze veel voedsel mee. Het was elke dag te veel om op te noemen. En mijn ontbijten waren elke dag al stevig: toast met koffie en dan rijst met diverse schotels. Men vond mij er al “mager uitzien”, dus even bij voeren kan dan geen kwaad......
Natuurlijk heerlijk al die maaltijden en leuke gesprekken. Ook diverse kinderen, die regelmatig bij mij langs kwamen, waren er weer. Iedereen een stuk groter en en al enige jaren op de basisschool. Ik realiseerde me dan ook dat het al weer ruim een jaar geleden was, dat ik voor het laatst in Tak was.
Zondag was het ook Loi Kratong dag. Op naar de rivier waar alle activiteiten plaats vinden. Daar waren ook een aantal mensen van de fietsclub en zij wisten ook al dat ik een aantal dagen in Tak zou verblijven. Gezellige gesprekken en natuurljk ook nieuwtjes. Het werd steeds drukker en daarom besloten me in de richting van de optredens te begeven. Zoals ik al gewend was: prachtige optredens, schitterend om te zien hoe alle kratongs door het water werden weggevoerd en een gezellige sfeer.
Maandag naar een school waar ik ooit les heb gegeven. Veel kinderen, ook die ik nooit les heb gegeven, herkenden me nog . Ook leuk leerkrachten te spreken, niet allen zijn er meer, wat zeker met het leerlingaantal te maken heeft. Er zijn nu nog maar 76 kinderen: kleine klassen en sommige nu gecombineerd. De groep autistische kinderen is er nog steeds met dezelfde leerkrachten als vorig jaar. En de tekening, die Jodi en Amit ooit op een van de wanden hebben geschilderd, staat er nog steeds zo mooi bij! De kinderen in deze groep zijn werkelijk groot en breed geworden. Vergeleken met sommigen ben ik maar een kleintje!
Dinsdag naar de andere school een stukje verder op. Gelukkig kon ik een fiets van een van mijn vrienden lenen, zodat vervoer ook geen probleem was.
Ook daar een hartelijk welkom en kinderen en leerkrachten, die het leuk vonden me weer te zien. En natuurlijk......( net als de dag ervoor) ....mee eten.
Na de lunch was ik in groep 5, nu 8 leerlingen, en na wat vraag en antwoorden in Thai en Engels, gaven ze mij een paar raadsels op, in de veronderstelling dat ik alles wel begreep......Ik zei dan ook maar wat als antwoord, waarop gezegd werd, “ niet goed, probeer het nog een keer”. Niet te vertellen dat het de 2e en soms een 3e keer ook net niet lukte........Maar wel veel pret. Ook deze school is kleiner geworden, nog slechts 60 leerlingen. Daar er iets verderop een nog kleinere school is, 26 kinderen, verwacht men dat deze 2 scholen volgend jaar zullen fuseren.
Woensdag naar het speciaal onderwijs centrum. Daar heb ik ooit bijna 2 jaar doorgebracht. Ik had inmiddels al begrepen dat er een nieuwe directeur was. Hij was aanwezig en met een van de andere collega’s, lange tijd met elkaar gesproken. Hij is niet bang om in het Engels te spreken en fouten te maken, wat we allemaal doen.
Hij was zeer geinteresseerd in mijn doen en laten en als ik ooit plannen had om terug te komen naar Tak.........
Sinds de tijd dat ik weg ben van het SEC, was er al veel veranderd, en nu heeft de directeur sponsoren gevonden om een zwembad te financieren. De werkzaamheden zijn al in volle gang en hij verwacht dat het rond april gereed moet zijn.
Toen ik het terrein opfietste, werd ik al toegeroepen door een van de kinderen, die ik nog ken uit de tijd dat ik daar werkte. Later zou ik er nog een aantal zien, een stuk groter.........Daar ook veel nieuwe collega’s, maar ook nog een aantal oudgedienden.
De laatste avondmaaltijd was ook bijzonder gezellig, met vele vragen wanneer ik weer terug zou komen. Daar kon ik geen direct antwoord opgeven, alleen dat ik zeker weer eens langs zou komen.
Donderdag met de bus terug naar Bangkok. Nu in een wat rustiger tempo. Te laat om nog naar het ziekenhuis te gaan om een vaccinatie te halen en eigenlijk te vroeg om naar het zuidelijke busstation te gaan. Dat laatste wel gedaan en vele uren voor het vertrek naar Ranong daar rond gehangen. Dan brengt een mooi boek uitkomst. Dat dan ook uitgelezen en om 21.00 uur met de bus naar Ranong. Toen ik de bus uitstapte zag ik al dat het geregend had. Ik was nog maar net thuis ( 6.00 uur), ongeveer 25 minuten wandelen, of het begon weer te regenen en dat heeft aangehouden tot ver in de zaterdagmiddag. Toen even droog om vervolgens.........
Mijn collega, Jennel, zei mij later: “toen ik vrijdagmorgen wakker werd en het zo zag regenen, dacht ik......Wim is weer in Ranong! “( de gehele week schijnt het goed weer te zijn geweest!!)

Ook bij tegenslagen zit elke dag vol dingen om dankbaar voor te zijn.

Chook dii
Wim